Chichi® bij Sandals® Royal Curaçao

We zijn erg trots dat er een XXXL Chichi® bij de ingang van het Resort Hotel staat om alle gasten met open armen te verwelkomen op Curaçao!

Voor degenen die zich afvragen waarom ze wit is…
De witte Chichi® bij Sandals® Royal Curaçao is een custom made gemaakte bestelling speciaal ontworpen voor het Resort Hotel. Onze klant werd geïnspireerd door het Royal Delfts Blauw porselein om hun merk te complimenteren. Serena ontwierp dit met de schoonheid van Curaçao zoals cactussen, strand, kunuku-huizen, dolfijnen en tropische bloemen alles beschilderd met kobaltblauw om onze Nederlandse Caraïbische wortels te vertegenwoordigen.

Chichi® is in alle kleuren geregistreerd en we willen je erop wijzen dat zwart of wit niet verwijst naar een huidskleur. De zwarte Chichi® is ons bestverkochte item van de afgelopen 13 jaar. Zwart laat de kleuren beter uitkomen en toont het erfgoed van onze Afrikaanse Caribische achtergrond. Als we Chichi® bijvoorbeeld een bruine of groene kleur zouden geven, zouden de kleuren van haar outfit minder tot hun recht komen.

Dit kunstwerk staat voor GROTE liefde en GROTE zorg, ze is een grote zus.

We verkopen deze porselein-look Chichi’s® niet in onze winkels, maar het is wel mogelijk om een ​​op maat gemaakte Chichi® met een Delfts Blauw design te bestellen.

Kunst kan veel emoties oproepen en deze Chichi® deed dat ook, gezien mensen geen witte Chichi gewend zijn. We waarderen het gesprek erover en respecteren elkaars mening. We hadden de eer om met Milany Maduro over dit onderwerp te praten en zij schreef deze brief na ons telefoongesprek.

Ingezonden brief

Mijn naam is Milany Maduro.
Ik ben een 36-jarige zwarte vrouw en woon momenteel in Nederland. Ik ben geboren in Nederland maar opgegroeid op Curaçao. Zoals veel kinderen op Curaçao, ben ik naar Nederland verhuisd toen ik klaar was met de middelbare school. De laatste 12 jaar werk ik in het toerisme.

Mijn hele familie woont nog steeds op het prachtige eiland Curaçao. Als je naar mijn familie kijkt, zie je alle tinten en vormen. Ik denk dat het voor de meeste Yu di Korsow hetzelfde is. We zijn een mix van Afrikaanse, Portugese, Spaanse, Nederlandse, Amerikaanse, Indiase en Caribische invloeden. Ik woon in Nederland maar ga terug naar Curaçao voor vakantie.

Door de jaren heen is er een specifiek karakter op het eiland dat mijn aandacht trok en waar ik echt dol op ben geworden. Net als mijn moeder en zus. Ik heb het over Chichi. Ik zag dit prachtige beeld op veel plaatsen op het eiland. Nadat mijn zus me vertelde dat het een oudere zus was, werd ik nog meer verliefd op haar.

Thuis leren we dat je je vuile was niet buitenshuis moet luchten, je kunt er het beste thuis over praten, bijvoorbeeld met een zus. Omdat ik zelf de oudere zus ben, vind ik het geweldig dat Chichi een oudere zus is voor iedereen. Ik kon het niet laten om overal waar ik haar zag met haar op de foto te gaan. Mijn favoriete foto is die van mezelf dat ik naast haar stond terwijl ik negen maanden zwanger was van mijn tweede kind en me zo groot voelde als Chichi (en moeilijke tijden doormaakte). Deze was bij het Renaissance Hotel.

Ik vertel dit allemaal om te illustreren hoeveel ik me identificeerde met Chichi en om uit te leggen waarom ze zich een deel van Curaçao begon te voelen, van mijn huis, van mijn verhaal.

Voor mij werd Chichi niet alleen een zus voor iedereen, maar ook een deel van een uitdrukking van onze cultuur. Ze vierde die ronde figuren die veel van ons dames uit Curaçao hebben. De liefde voor felle kleuren en zo aanwezig zijn. Levend in een westerse samenleving waar deze ronde vormen en zo aanwezig zijn minder gewaardeerd kan worden, heb ik er altijd van genoten om haar zo overweldigend te zien. Ze zag er trots uit (ook al heeft ze geen gezichtsuitdrukking). Ik vond het geweldig dat ze zwart was, rond met felle kleuren, maar nooit verborgen was. Ze verontschuldigde zich nooit voor wie ze was, maar was er volledig eigenaar van. Ze was een personage waar ik erg trots op was. In het Papiaments zou ik mijn gevoel het beste kunnen omschrijven als: ta di nos e ta (zij is van ons, hoewel dit in het Papiaments een dieper gevoel/betekenis heeft, dat ik niet kan beschrijven). Niet alleen van ons, ze had het gevoel dat ze één van ons WAS.

Chichi werd voor mij een personage dat bij Curaçao hoorde. Dus toen ik vorige week op Instagram een Reel van een XXL Chichi in een Delfts Blauwe jurk zag staan ​​bij Sandals (Luxury resort), maar ze was blank, voelde ik me een beetje diepbedroefd. Ik reageerde letterlijk op de Reel door een gebroken hart te sturen. Sandals is een luxe merk binnen het toerisme, dus het deed me een beetje pijn dat bij dat luxe merk mijn Chichi als wit zou werd afgebeeld bij de ingang.

Mijn Chichi…. Chichi is echter niet van mij. Chichi is een artistieke uitdrukking van Serena Israel Anthony. Al jaren verrijkt zij ons eiland met deze prachtige sculpturen. Het team van Chichi nam contact met me op en wilde de reden achter mijn reactie weten.

Dit is de reden waarom ik reageerde met een gebroken hart. Voor mij was het jammer dat op een plek waar zoveel toeristen Chichi zouden zien, maar de helft van ons verhaal verteld zou worden (naar mijn mening).

Curaçao is een voormalige kolonie van Nederland. Tot op de dag van vandaag maken we deel uit van het Nederlandse Koninkrijk. Met deze geschiedenis met Nederland, is Delfts Blauw iets wat de meesten van ons associëren met Nederland (in de 17e eeuw was Chinees porselein erg populair bij de rijken in Nederland.) In Delft (vandaar de naam Delfts Blauw) begonnen ze serviesgoed te maken dat ze wit schilderen en met blauwe afdrukken versierden. Ze begonnen met het uitbeelden van Aziatische vormen, maar drukten later Nederlandse dingen uit op hun creaties. In zekere zin is het een toegankelijker antwoord op het dure en populaire porselein. Als ik blauw op wit zie, denk ik meteen: Nederland (ik heb er geen Chinese associatie mee).

Om die reden vertelde de Delfts Blauwe jurk van Chichi mij een deel van onze geschiedenis. Dat stukje (Nederlandse) geschiedenis zien we terug in onze taal, in ons eten, in onze architectuur, in onze cultuur, in alles op het eiland Curaçao. Het is niet iets waarvan ik denk dat we het niet uit de weg moeten gaan, eerder omarmen. Het is een deel van ons.

Door de jaren heen hebben alle bewoners van het eiland geprobeerd om dit koloniale deel van de geschiedenis een plek te geven. Sommigen hebben het gevoel dat er nog veel moet worden hersteld om het ​​evenwicht te herstellen. Sommigen negeren het volledig. En weer anderen reageren heftig op dit deel van onze geschiedenis dat zich vertaalt in hele felle reacties op politieke en culturele dingen die wel of niet gebeuren op het eiland. Het is hoe dan ook iets dat we niet zomaar kunnen wegvagen. Het is iets dat enige gevoeligheid nodig heeft van ons allemaal die deel uitmaken van dushi Korsow.

Weet dat dit koloniale tijdperk ons ​​natuurlijk ook een enorm Afrikaans erfgoed brengt, dat je ook terug kunt vinden op het eiland. Nogmaals, in ons eten, muziek, taal, overal. Ik ben hier altijd trots op geweest en naarmate ik ouder word, merk ik dat ik het nog meer omarm. De zwarte kleur die Chichi zo vaak heeft, toonde voor mij onze Afrikaanse afkomst. Daarom voelde ik me teleurgesteld toen ik haar als blank zag. Ik had het gevoel dat een deel van mijn verhaal werd weggelaten. De mensen achter Sandals en die Sandals zelf vertegenwoordigen, evenals alle mensen die ze zullen verwelkomen, zouden slechts een deel van mijn verhaal zien. Mijn Afrikaanse afkomst, waar ik zo trots op ben, en die Chichi zo onbeschaamd liet zien, stond er niet bij.

Dit is allemaal slechts mijn mening natuurlijk. Mijn interpretatie, mijn emotie als het om Chichi gaat. Maar ze is niet van mij. Zij is de artistieke uitdrukking van Serena. Het was fijn van haar en haar team dat ze geïnteresseerd waren in mijn mening. Maar het is precies wat het uiteindelijk is, mijn mening. Zoals Serena uitlegde, hebben we niet alleen zwarte Chichi’s (oudere zussen) op ons eiland, maar ook witte. Omdat Chichi haar kunst is, heeft ze natuurlijk het volste recht om dit deel ook uit te drukken. Haar kunst deed precies wat het moest doen. Het leidde tot een gesprek en interactie tussen ons mensen. Het verbond ons. Het bracht ons dichterbij, het verbond ons.